Het ziekenhuisleven....

Ondertussen ben ik al ruim een week bezig met mijn stage hier in het ziekenhuis. Even een greep uit de ervaringen!

Het Queens Elisabeth Central Hospital is een academisch overheidsziekenhuis en het grootste in het zuiden van Malawi. De overheid betaald alles, dus als de patienten geen geld hebben, krijgen ze hier gratis medische zorg. Alles is gelijkvloers, wat maakt dat het een heel groot terrein is. Alle afdelingen zitten in verschillende gebouwen en zijn aan elkaar verbonden door overdekte gangetjes, echt ideaal om te verdwalen! Aan de buitenkant is het ziekenhuis best mooi: het is een stenen gebouw met prachtige tuin ervoor. Overal tussen de gebouwen en gangetjes zitten mensen te wassen en te koken, echt een drukte van jewelste! Elke patient heeft een guardian, dat is iemand die voor de patient zorgt, hem eten/drinken mag brengen en zijn of haar kleren wast. Maar ze moeten buiten wachten tot het tijd is, maar dan stromen de gangen ook echt vol.
Als wij door de verschillende gangen naar het restaurant lopen, is het al een paar keer gebeurd dat mensen met elkaar aan het zingen zijn, echt mooi! Zouden ze bij ons in de wachtkamers ook eens moeten doen...

Binnen is het wel wat minder mooi, hoewel dat van afdeling tot afdeling verschilt. De luchtjes zijn overal erg doordringend, daar moest ik wel aan wennen hoor! Je ruikt hier alles door elkaar: chloor, ontsmettingsmiddel, zweet, bloed, vruchtwater.... Als ik in de Lodge mn tas uitpak, ruik ik het ziekenhuis nog...

Deze maand sta ik op gyneco en verloskunde. 's Morgens beginnen we om 8uur met de overdracht. De belangrijkste problemen van de vorige dag en nacht worden dan met hele team besproken. Dat eindigt altijd met : " Thank you very much en enjoy the rest of your day." En vanaf dan mogen we dus zelf weten wat we gaan doen! Meestal gaan we op een van de afdelingen meedoen met een zaalronde. Je hebt hier een verlosafdeling, waar per maand heel wat kindertjes ter wereld komen. Het is ook altijd erg leuk om hier rond te lopen... De bedden zijn gescheiden door muurtjes en er hangen wat gordijntjes. Niet echt veel privacy dus...
Bij de eerste bevalling die ik heb gevolgd, leek het alsof het kindje verkeerd lag met het hoofdje. Gelukkig ging alles goed en wij stonden dus ongeveer met tranen in onze ogen toen het meisje was geboren, wat bijzonder! Wat opvallend is, is dat de mensen hier weinig emotie tonen na een bevalling. Ze ondergaan gewoon alles en als alles achter de rug is, pakken ze hun boeltje bij elkaar en gaan weer naar huis. Apart is ook dat een babietje helemaal niet in het middelpunt van de belangstelling staat! Na de geboorte wordt de baby in een grote doek gewikkeld, gewogen en daarna in een kamertje op een tafel bij een warme lamp wordt gelegd. Zo mooi om te zien, die kleurige doeken met daarin de donkere kroeskopjes...

Ook bij een doodgeboren kindje of miskraam wordt weinig emotie getoond. Het leven van de moeder is hier veel belangrijker dan het leven van het kind. Tegelijk is dat ook begrijpelijk. Er zijn hier zoveel mensen die HIV hebben en dus vroeg overlijden, waardoor de kinderen alleen achterblijven. Moeders kunnen gewoon niet gemist worden!
Je ziet hier ook veel malaria, syphillus, tuberculose, geslachtziekten en allerlei infectieziekten. Het is echt erg om te zien dat zoveel jonge mensen en kinderen sterven. Het kan gebeuren dat je hier een week ligt voordat er een dokter langs komt, die ziet dat er gelijk iets moet gebeuren.
Soms is het dan al te laat....

Zo lag er vorige week een meisje van 23 op de zaal met enorme buikpijn. Op echo hadden ze al de dag daarvoor gezien dat er een massa in haar bekken zat, maar ze hadden nog niks ondernomen. Tijdens de zaalronde die morgen werd besloten dat ze gelijk geopereerd moest worden. Ze bleek verschillende abcessen aan haar eierstokken te hebben en intussen had de infectie zich al verspreid in haar bloed... Omdat haar bloeddruk daalde en ze in shock leek te gaan moest ze eerst bloed krijgen, en dat duurt hier lang dus intussen waren we weer een paar uur verder. Ze is daarna nog geopereerd en had liters pus in haar buikholte. Twee uur na de operatie is ze helaas overleden... Zo schrijnend!

Zo bijvoorbeeld ook die vrouw die denkt dat ze al 35 weken zwanger is een een traditioneel medicijn neemt om de bevalling op gang te brengen. Het wordt een spoedkeizersnede en het kindje blijkt zo klein te zijn dat ze waarschijnlijk misgerekend heeft en nog maar zo'n 28 weken zwanger is. (Het gebeurd trouwens heel vaak dat de datum verkeerd berekend wordt.) Susan en Inge (ook een Nederlandse arts) proberen het babietje te reanimeren. Het hartje komt inderdaad op gang maar het ademt niet spontaan. Natuurlijk ligt er geen materiaal klaar en gaan het personeel op Afrikaans tempo een passend zuurstofmasker zoeken... De mensen blijven hier gewoon sloffen terwijl elke seconde voor dit kindje telt! Ook het intuberen lukt niet omdat ze geen goede maat kunnen vinden... Uiteindelijk is het kindje overleden, omdat er geen beademingsapparatuur voor prematuren (te vroeg geboren babies) in het ziekenhuis is en er natuurlijk niet iemand dag en nacht met een zuurstofpomp naast kan blijven staan. Het is zo hard dat deze kinderen hier gewoon geen kansen hebben...

Tegelijk is het ook mooi als je met de gebrekkige materialen toch iets kunt bereiken! Zo heb ik vorige week geholpen bij een bevalling die erg lang duurde en er dus gekozen werd voor een vacuumpomp. Er waren twee pompen: de ene was helemaal kapot en de andere bleef alleen vacuum als er iemand bleef pompen. Ik heb dus de armen uit mn lijf gepompt, maar het kindje was helemaal gezond en wel! Geweldig!

Het is soms heel lastig om met mijn Westerse blik naar de gang van zaken in het ziekenhuis hier te kijken... Alles gaat zo sloom en zo inefficient! Alles is oud en er is ook veel kapot. Verder is er een dramatisch tekort aan materialen en medicijnen. Er is ook een enorm tekort aan artsen hier. Er lopen medische studenten rond (3e en 5e jaars), die veel verantwoordelijkheden hebben. Ze moeten de patienten opvolgen en nieuwe patienten bespreken met de artsen. Maar omdat er zoveel mensen liggen en er niet veel artsen zijn, liggen er soms patienten een week voordat ze door een arts worden gezien... En als je dan iets ernstigs hebt, kan dat weleens te laat zijn.
Het valt me ook op dat de patienten hier heel gelaten zijn. Ze liggen op bed voor zich uit te staren en laten alles maar over zich heen komen. Ze stellen bijna geen vragen en zullen zeker niet in discussie gaan over het beleid.

Behalve de Delivery (verloskunde) is er de Gynaecologie-afdeling, waar vrouwen liggen met allerlei gynecologische problemen. Er komt hier ook veel baarmoederhalskanker voor, en de meeste vrouwen komen veel te laat naar het ziekenhuis. Omdat er in Malawi geen Radiotherapeutisch centrum is, moeten ze eventueel naar Zuid-Afrika voor bestraling. De meeste vrouwen hebben daar natuurlijk geen geld voor. Chemotherapie kunnen ze hier wel krijgen, maar omdat veel vrouwen HIV, malaria of andere ziekten hebben, is dat vaak niet genezend.

Verder is er een Ante-natal Afdeling waar vrouwen liggen met zwangerschapsproblemen en de post-natal waar de vrouwen na hun bevalling heen gaan. Er is een operatie-afdeling met twee operatiekamers. Alle deuren staan gewoon open, dus iedereen loopt, of beter: sloft, in en uit.
Verder is er de Nursery, waar de babies met problemen naar toe gaan. Niet daar hier veel extra mogelijkheden zijn, want de couveuses die er zijn, staan in zomaar in de gang dus zijn waarschijnlijk kapot. Er is daar een Kangaroo-room, waar moeders samen met hun baby verblijven. Dit is echt een mooi idee, en ze zijn er dan zelf ook heel trots op.

Ik zal proberen wat foto' s te maken in het ziekenhuis, zodat jullie daar een beter beeld van krijgen!

Verder hebben we naast onze stage gelukkig genoeg tijd om dit prachtige land te zien! Dit weekend zijn Susan en ik naar Mount Mulanje geweest, de hoogste berg van Malawi (3000m.) We hadden een drager gehuurd om onze backpack te dragen. Het was een spectuculaire tocht, en na ruim 3 uur klimmen waren we boven. Echt zo mooi en zo ongerept! Het was wel balen dat het een paar keer flink geregend heeft, waardoor de rode klei-achtige grond spekglad wordt. Best eng op de stijle gedeelten dus.... Door de zware regenval was een van de bruggen weggespoeld dus moesten we door de rivier waden. Fyson, de drager, kwam tot zn middel in het water dus dacht Susan dat het haar ook wel moest lukken. Ze had een regencape om en daarom alle spullen die niet nat mochten worden, zoals paspoorten en fototoestellen, in de tas. Maar halfverwege het riviertje zakte ze helemaal weg en moest de rest zwemmen! Alsnog was alles nat dus.... Ik kon over een boomstam balanceren die half in het water lag, dus bracht het er beter vanaf. Gelukkig hadden we in onze hut een vuurtje waarbij we onze kleren konden drogen. We hadden vantevoren Fyson betaald om eten voor ons te kopen. Hij heeft dus rijst voor ons gekookt met allerlei groenten (waaronder een soort boombladeren) en gebakken ei. We hebben het echt op z'n Afrikaans bij het weinige licht van het vuur en met onze handen opgegeten..... geweldig!De volgende morgen vertrokken we alweer vroeg naar beneden, een tocht via allerlei riviertjes en watervallen. Boven onze hoofden slingerden de apen door de bomen, prachtig! Het was echt genieten van de geweldige natuur hier. De tocht heen en terug met de minibusjes was trouwens ook al genieten op zich. Op de terugweg hadden we een verschrikkelijk gammel busje, maar uit de radio schalde een heerlijk muziekje. Ineens was de radio kapot, drama natuurlijk, gelijk stoppen en de radio proberen te maken, wat tot grote frustratie van de chaffeur niet lukte. Alle metertjes waren trouwens kapot en we hadden steeds te weinig benzine. Onderweg zijn we nog tegen een kar aangereden dus kregen ze behoorlijk ruzie en we vingen 'police' op. De chaffeur had blijkbaar geen zin om te betalen en is op een gegeven moment gewoon keihard weggereden. Toen moest iedereen natuurlijk wel opzij springen.

Ik kan nog veel meer vertellen maar zal het hier weer even bij laten.
Jullie allemaal het beste in alles! Ik kan trouwens ook mailen hier, dus je kunt me gewoon op m'n eigen adres mailen: rieroest@hotmail.com

Veel groetjes,
Rianne