Weekje vrij...

Lieve familie en vrienden,

Dit weekend kreeg ik hier het verdrietige bericht dat Eva (geneeskunde student in Antwerpen en lid van Ichtus) door een auto-ongeluk om het leven is gekomen tijdens een vakantie in Zambia (buurland van Malawi). Hier schieten woorden echt tekort. Ik wil haar familie, haar vriend en verdere vrienden heel veel kracht en ondersteuning van God toewensen in deze moeilijke tijd. Het is voor mij heel dubbel om nu iets te vertellen over wat wij gedaan hebben in onze vrije week vorige week. Op deze manier werden wij er wel extra bij bepaald hoe afhankelijk wij zijn van God in een land met zoveel gevaren. Tegelijk is het zo goed om te ervaren dat God hier ook zorgt en draagt.

Op Goede Vrijdag zijn wij (Susan, Johannes, Annelies en ik) met een huurauto vertrokken naar het Lake. We kwamen aan het eind van de middag aan in Senga Bay, en verbleven op een camping aan het meer. Wat is het hier mooi! 's Avonds hebben we genoten van een prachtige zonsondergang...

Zaterdag zijn we met een bootje naar een eiland gevaren, waar we gezommen en gesnorkeld hebben. Omdat er nogal veel stroming was, konden we niet zoveel vissen zien helaas. Maar het was wel een heel mooi eilandje met otters en zee-arenden.

Op paasmorgen ben ik met Esther, een Malawiaanse vrouw die in Senga Bay woont, naar een kerkdienst geweest in de Mackenzie Baptist Church. Dit was echt bijzonder! De vrouwen waren allemaal in paarse rokken en hoofddoeken met witte blousen omdat het Pasen was. De dienst duurde ruim drie uur en alles was in Chichewa (lokale taal hier), maar gelukkig heeft Esther veel voor me vertaald. De dienst was in een heel sober klaslokaaltje waarbij iedereen op kleine houten bankjes zat. Ze begonnen met zondagschool, waarbij de vrouwen, mannen, jongeren en kinderen apart les kregen. Daarna moesten ze per groep voor in de kerk antwoord geven op vragen over de les, en kregen ze applaus. Verder werd er veel gezongen, waarbij iedereen staat de wiegen en in de handen klapt. Daarna ging de 'vrouwenvereniging' al zingen en dansend naar voren, gevolgd door de jongeren. Het klonk echt mooi en was natuurlijk bijzonder om te zien. De voorganger was een heel enthousiaste man in een veel te groot en verlebberd kostuum met sportschoenen. Hij bracht de paasboodschap vanuit Markus 16: Jesus is alive! Als iemand tijdens de dienst het woord vroeg, riep die:"Halleluja", en antwoorde de gemeente: "Amen". Als dat niet enthousiast genoeg klonk, werd het gewoon nog een keer wat harder herhaald.
Ook kinderen en babietjes gaan hier mee naar de kerk, dus natuurlijk was er heel wat heen en weer geloop, maar dat kan hier allemaal!
Het was echt heel fijn om te ervaren dat je ondanks taal- en cultuurverschillen gelooft in dezelfde God en samen mag vieren dat Jezus uit de dood is opgestaan en leeft!

's Maandags zijn we vertrokken richting Cape Maclear, een plaats ten zuiden van het Lake. Onderweg kwamen we Kristien en Pinta tegen, die het weekend in Cape Maclear waren geweest en nu op weg waren naar het noorden. Ze besloten met ons mee terug te gaan naar Cape Maclear, over een slechte met stenen bezaaide weg. Wat hadden we geluk dat we nu met twee auto's waren, wat na een klein halfuurtje hoorden we een harde klap en zagen we de benzinewijzer snel teruglopen. Na een blik onder de auto wisten we het zeker: een steen had een gat in de benzinetank geslagen.... Daar stonden we dan! Er zat niks anders op dan met de andere auto naar Monkey Bay te rijden (vlakbij Cape Maclear) om iets van een sleeptouw te zoeken. Na een dik uur waren we daar, en de mensen wisten te vertellen dat er een garage was en dat we de baas daarvan, ene Thomas, konden vinden in een kroeg. We hadden wel onze vraagtekens bij die garage want er stond niet eens een brug en we zagen nergens gereedschap maar na een kwartiertje stond Thomas klaar in zn oude kleren en met warempel een zak gereedschap. Hij moest nog een stuk zeep kopen, zei hij. Zeep? Ja, je gelooft het niet, maar het gat werd tijdelijk gedicht met een stuk zeep! Zo konden ze met de auto naar de garage rijden en daar werd het gat dicht gelast.
Jammer genoeg vergaten ze de benzinewijzer te maken, dus vanaf toen moesten we maar een beetje gokken hoeveel benzine we nog hadden ;-) Ondertussen waren we met z'n 4-en al in een auto naar Cape Maclear gereden (een heel slechte weg!), en 's avonds laat kwamen Johannes en Annelies daar met de gerepareerde auto gelukkig ook aan. Tja, dit is ook Afrika: no hurry in Africa!


De volgende morgen zijn we weer met een bootje naar een eilandje gevaren. De Malawiaanse jongens hebben eerst druk gediscusieerd en ruzie gemaakt met elkaar over ons, want iedereen wilde wel geld verdienen. Uiteindelijk hebben ze het geld met elkaar verdeeld. Volgens de reisgids schijnt dat trouwens vaak hier te gebeuren. Het snorkelen was hier echt heel mooi! Er was weinig stroming en het water was helder dus we konden veel vissen zien! Daarna zijn we om het eiland heen gevaren om visjes te voeren aan de zee-arenden die hier ook zaten. Echt mooi om te zien hoe die enorm grote vogels over het water vlogen om een visje op te pikken. Jammer genoeg voelde ik me ziek en koortsig, dus ben gelijk maar in mn bed gekropen toen we terugkwamen. Waarschijnlijk had ik iets verkeerds gegeten, maar gelukkig knapte ik in de loop van de middag weer een beetje op. 's Middags kwamen Kristien en Pinta, die die morgen met hun auto vertrokken waren, plots terug in de auto van andere campinggasten. Ze hadden waarschijnlijk een klapband gehad, waarbij ze ergens tegenaan waren gereden en er vanalles verbogen was, waardoor ze niet meer verder konden rijden! Gelukkig hadden ze zelf niet zoveel, dus dat was wel een opluchting. Ze kregen van de verhuurmaatschappij te horen dat ze in plaats van die sportauto een 4x4 zouden krijgen de volgende dag, veel beter op zulke wegen natuurlijk!

Wij zijn al een dag eerder vertrokken en hebben overnacht in Mangotsi, een oud koloniaal 'stadje' met vergane glorie. We sliepen warempel in een Motel, maar daar moet je je in Malawi ook niet teveel van voorstellen. Zo hadden ze op onze vragen drie klamboe's in het vermolmde dak geplugd, en natuurlijk kwam die van mij naar beneden toen ik naar bed ging. Omdat de stroom ook was uitgevallen, zag ik geen hand voor ogen en besloot ik dus maar zonder klamboe te gaan slapen. Ze hadden daar trouwens wel een generator (dat hebben we gemerkt zeg, wat een herrie!), maar die gaf ook maar selectief stroom. Er zaten toch behoorlijk wat muggen, dus om 1:00 's nachts besloot ik toch maar iets aan die klamboe te gaan doen. Ik in m'n pyama naar de receptie, waar een of ander guard zat in zn voddige plunje. Hij verstond geen woord Engels, maar toen ik over musquito's begon, kwam hij mee. Hij met zn vieze sokken op mn bed, maar hij kon niet bij het dak. Zet die stoel maar op het bed gebaarde hij. Ik dus die stoel vasthouden op het bed, terwijl hij erop klom en de klamboe weer in het dak pinde. Ondertussen draaiden die meiden zich nog es om, niet beseffend welk gevaar ze liepen als de stoel met guard en al om zou vallen! De drie bedden stonden namelijk klem tegen elkaar aan. En de guard begreep maar niet waarom ik een lachstuip kreeg... De verdere nacht heb ik heerlijk en muggenvrij geslapen!

Kristien en Pinta zouden ons op komen halen in hun 4x4 om met elkaar naar Liwonde National Park te gaan. Johannes was namelijk al terug naar Blantyre omdat hij weer moest werken. We kregen een telefoontje van ze, dat ze onderweg langs een ongeluk met een minibusje waren gereden en gestopt waren om hulp te verlenen. Dat was echt nogal heftig! Ze hebben een paar mensen meegenomen om ze af te zetten bij het ziekenhuis in Mangotsi, en zijn daarna naar ons gekomen. Vervolgens zijn we naar Liwonde gereden, waar we verbleven in Chinguni Hills. We aten met alle gasten samen aan een tafel, wat een heerlijk eten hadden ze daar!

De volgende dag gingen we met onze 4x4 op safari. We hoorden dat andere campinggasten vast hadden gezeten bij de rivier en er met een of andere truck uitgetrokken moesten worden. Maar dat zou ons natuurlijk niet overkomen! Vol goede moed en gewapend met onze camera's gingen we op pad. Ik had natuurlijk de dikke pech dat mn accu net die morgen leeg was, en er was geen electriciteit in het park. Dus ik heb gewoon lekker op 't gemakje rondgekeken zonder foto's te maken. We zagen veel dieren, zoals impala's (soort ree), kudu's (soort hert), zwijnen, apen en allerlei mooie vogels zoals een maraboe. Het werd wel iets drasserig en we zagen ineens rechts van de weg een moerassig stuk, dus Kristien reed in een reflex iets naar links. Oeps, dat was dus ook moeras... we zaten vast! Ook de 4x4 aandrijving kon ons niet redden, dus gingen we, tegen de regels in, de auto uit om stenen en takken te zoeken om voor de banden te leggen. Overal zagen we sporen van dieren: nijlpaarden, olifanten,.... erg avontuurlijk dus ;-) Na lang geploeter en geblubber kwamen we los, maar tot onze grote schik kwam er na zo'n 50m een nog veel erger stuk waar we met geen geval doorheen konden komen. Er zat niks anders op om te draaien en dit zelfde, door ons omgeploegde stuk nog een keer te doen! Al de stenen en takken die we in de omtrek konden vinden, hebben we in de sporen gelegd, ondertussen natuurlijk goed opgepast dat we niet per ongeluk tegen een olifant aanliepen ;-) En jawel, we kwamen er door! De auto zat na ons avontuur van onder tot boven onder de modder, en wij trouwens ook ;-)
's Middags hebben we kanosafari op de Shire-River gedaan. Eerst moesten we een stukje door het riet varen, terwijl we de nijlpaarden al hoorden knorren... En op de rivier kwamen ze boven, al proestend en knorrend. Overdag zijn nijlpaarden in het water, ze kunnen 6 minuten onder water blijven! 's Nachts gaan ze het land op om te grazen. In de Shire-River zitten ook veel krokodillen, maar die hebben we jammer genoeg niet gezien. Een paar mooie foto's om een impressie te krijgen komen nog!
De volgende morgen kwamen we al om 5:00 uit bed voor een ochtendsafari. We gingen onder begeleiding van een gids dwars door het bos lopen om olifanten te zoeken. Dat is echt spoorzoekertje zeg! De eerste pootafdrukken die we zagen waren ongeveer 5uur oud, maar we zagen steeds versere sporen. Dus het was wel enorm spannend. We zagen van alles en nog wat maar helaas geen olifanten. Pas toen we terugliepen zagen we een kudde heel in de verte aan de overkant van een grote vlakte. Toch was deze safari echt de moeite waard, heel speciaal om zo op z'n Afrikaans te dauwtrappen! En de olifanten zijn een goede reden om nog eens terug te gaan...
Zondag zijn Susan en ik met Thea meegeweest naar de avonddienst van de CCAP, waar Ds. Schaafsma voorging. Tijdens deze diensten is zowel het zingen als de preek in het Engels. Fijn om zo weer met andere christenen rond Gods Woord samen te zijn.

Deze week ben ik trouwens op een nieuwe afdeling begonnen: Interne. Het is overvol, druk en chaotisch en je ziet er zoveel trieste dingen! Maar daarover ook de volgende keer meer. Dan hoop ik ook wat foto's toe te kunnen voegen, want dat lukt me op het moment niet.

Iedereen trouwens bedankt voor jullie mailtjes en reacties en zelfs een kaartje die ik hier heb gehad! Het lukt me niet om alles in een keer te beantwoorden dus heb geduld...

Iedereen het beste in het werk, de studie en andere bezigheden.

Liefs vanuit Malawi,
Rianne