Hoi lieve allemaal,
Hoe is het met jullie? Het weer is in ieder geval beter aan 't worden in Nederland toch? Hier is het regenseizoen ook tegen het einde aan 't lopen en het is lekker warm.
Vorige week ben ik tante geworden! Christa en Johan hebben een prachtige dochter gekregen: Eva. Wat liggen dood en leven eigenlijk dicht bij elkaar he. Tegelijk ook zo mooi dat nieuw leven weer nieuwe hoop biedt.
Naast de stage hebben we genoeg tijd voor andere dingen, zoals jullie uit m'n vorige verhalen al wel begrepen zullen hebben ;-) Zo zijn we vrijdag naar het project van Stephanos geweest. In dit dorpje worden ruim 100 weeskinderen opgevangen in gezinnen van zo'n 10 kinderen met een verzorgmoeder. Dit zijn kinderen die een of beide ouders missen en niet kunnen worden opgevangen bij familie. Soms wonen ze bij hun opa of oma, maar zijn die te oud om voor ze te zorgen. Op deze manier krijgen ze toch een plekje in een soort gezinsstructuur. Er gebeurt nog meer bij Stephanos: elke vrijdag komen moeders met hun ondervoede kinderen uit de omgeving voor opvolging van hun gewicht en krijgen ze voeding voor een week mee. Op de daycare krijgen de kinderen tussen de 5 en 15 jaar elke dag een maaltijd. Verder zijn er nog de scholen: een kleuterschool, een basisschool en een vakschool. Een heel mooi project dus!
Zaterdagmiddag ben ik met Susan en Femke (Nederlandse geneeskundestudent) naar een HIV-AIDS campagne in een dorpje geweest. Leuk om eens te zien hoe ze voorlichting aan de bevolking geven. Het programma begon met toespraken van onder andere het dorpshoofd, de predikant en Kristien (die hoorde pas een uurtje van te voren dat ze ook moest speechen!). De rest van de middag werd gevuld met heel veel muziek, zingen, dansen, toneel, rappen, cabaret en een acrobatenshow. Tijdens het hele gebeuren moesten wij als blanke meiden natuurlijk op de voorste rij van het podium zitten... En nadien kregen we zelfs drinken en een koek, terwijl de kindertjes van het dorp rond onze stoelen stonden en de kruimels onder onze stoelen weggristen. Dat voelt echt niet lekker hoor! Maar voor hun is het een eer om blanke gasten te hebben, en ze willen je daarom ook heel goed behandelen. Het zal wel weer heerlijk zijn om straks niet meer op te vallen tussen de andere blanken...
Zondagmorgen zijn Kristien, Pinta en ik naar de Kabula Church geweest, een nogal charismatische gemeente. Gelukkig werd alles in het Engels vertaald, dus we konden het goed volgen. De preek was zeer interactief en de predikant hield van uitbeelden. Dus vroeg hij eerst een paar mensen om het verhaal van de blinde Barthimeus na te spelen. Ze deden dat ook vol vuur. Daarna ging hij zelf het verhaal van Mefiboseth vertellen: al strompelend liep hij over het podium en hij tilde de vertaler op voor een rondje door de kerk om te laten zien hoe David Mefiboseth meenam. Er ging ook iemand in tongen spreken, heel apart om te zien en te horen. Het was echt een boeiende ervaring, maar achteraf had ik wel hoofdpijn... ;-) 's Avonds ben ik weer naar de Engelstalige dienst van de CCAP geweest. Daar gaat het er gelukkig heel wat rustiger aan toe ;-)
Deze week is alweer m'n laaste stageweek. Donderdag hoop ik naar Lilongwe te gaan om m'n vader en Arjen op te halen van het vliegveld. We hebben een auto gehuurd en hopen twee weken door Malawi te trekken. Natuurlijk heb ik daar erg veel zin in! Waarschijnlijk is dit dus het laatste berichtje op m'n blog, maar de verdere verhalen en foto's komen thuis wel. In ieder geval wil ik iedereen bedanken voor jullie meeleven met m'n stagetijd hier en voor alle reacties en berichtjes. Jullie belangstelling en betrokkenheid heeft me heel goed gedaan! Ik hoop dat jullie nu een beter beeld hebben gekregen van het leven in Malawi, zowel van de mooie als van de minder mooie kanten. Aan de ene kant geeft onze rijkdom, in vergelijking met de armoede hier, heel veel reden tot dankbaarheid. Tegelijk vraagt het ons gebed. En er is niet alleen heel veel gebed nodig, maar ook materiele en financiele steun. Het is echt mooi om te zien wat Westerse projecten, zoals Stephanos, hier kunnen bereiken. Zij werken met adoptieprojecten, en ik heb gezien dat het geld heel goed besteed wordt. Mocht je interesse hierin hebben, hun site staat bij de links, rechts onderaan op m'n blog.
Iedereen het beste in alles, en hopelijk tot weerziens in Nederland!
Liefs, Rianne
maandag 14 april 2008
woensdag 9 april 2008
Foto's...
Prachtige zonsondergang bij het Lake
Heerlijke strandje bij Senga Bay
Typische Afrikaanse hutjes met grasdaken, links een baobab-boom
Onze superdeluxe hotelkamer in Mangotsi
Cape Maclear, met het eilandje waar we hebben gesnorkeld
Groetjes!
maandag 7 april 2008
Internal medicine in Malawi....
Vorige week ben ik begonnen op een andere afdeling: Interne. Hier ligt eigenlijk vanalles en nog wat maar vooral: mensen met HIV, tuberculose, malaria, longontsteking, CVA (herseninfarct of -bloeding), diarree, ondervoeding, enz. Het is overvol en een grote chaos! Er zijn niet genoeg bedden, dus veel patienten liggen op matrassen op de grond en met een beetje pech gewoon op de grond of bij een andere patient in bed... Tussen de matrassen en bedden is geen loopruimte, dus als je een patient wil onderzoeken moet je gewoon op het matras van een andere patient gaan staan. Die schuift dan wel een eindje op. Je ziet hier zulke trieste dingen! Zoals dat meisje van 15 dat al drie jaar diabetes heeft, waar niks aan is gebeurd. Ze weegt maar 23 kg, dus waarschijnlijk is er nog wel meer aan de hand! Of die vrouw van 33 die een laat stadium van HIV heeft met chronische diarree, ik denk dat zij ook zeker niet meer dan 30 kg weegt. Ik was ook onder de indruk van dat meisje van 28, met tuberculose ter hoogte van de hersenen. Ze was daardoor comateus en halfzijdig verlamd. Een man van 38 werd ook binnengebracht in comateuze toestand, met een reutelende ademhaling en helemaal verkrampt. Ik vroeg me echt af wat dat nou kon zijn. De interner (in opleiding) dacht aan hersenvliesontsteking of hersenmalaria. Maar het kon ook nog een ernstige toestand van hypoglycemie zijn (te laag suiker in het bloed). Helaas konden ze vandeweek geen bloedsuikers meten om de een of andere vage reden. Dus spoot ze maar een flinke lading dextrose (suikerwater) in, helaas knapte de man er niet van op.... Vorige weken konden ze trouwens ook geen rontgenfoto's maken, omdat het apparaat kapot was. En ik hoorde dat op gyneco de steriele handschoenen op waren, dus alle keizersnedes waren afgelast tot er weer nieuwe handschoenen zouden zijn. Op chirurgie kunnen nu ook een aantal operaties niet doorgaan omdat er geen bloed in voorraad is. Echt een ramp om te moeten werken met veel te weinig materialen! En als het er is, mag je hopen dat het werkt. Zo moest de man van 38 waar ik het net over had, beademend worden omdat het zuurstof in zijn bloed veel te laag was. Na tien minuten kwamen er twee zusters met een groot apparaat aanzeulen. Het bleek helaas niet te werken. Dus moest er ergens een ander apparaat worden gezocht, en dat duurde maar.... Ondertussen lag die man wel zwaar ziek te wachten. Je kunt dan alleen maar bidden dat hij het zal halen.
Voor vandaag maar even een kort berichtje, want ik word uit het computerlokaal gemikt...
Groetjes, Rianne
Voor vandaag maar even een kort berichtje, want ik word uit het computerlokaal gemikt...
Groetjes, Rianne
woensdag 2 april 2008
Weekje vrij...
Lieve familie en vrienden,
Dit weekend kreeg ik hier het verdrietige bericht dat Eva (geneeskunde student in Antwerpen en lid van Ichtus) door een auto-ongeluk om het leven is gekomen tijdens een vakantie in Zambia (buurland van Malawi). Hier schieten woorden echt tekort. Ik wil haar familie, haar vriend en verdere vrienden heel veel kracht en ondersteuning van God toewensen in deze moeilijke tijd. Het is voor mij heel dubbel om nu iets te vertellen over wat wij gedaan hebben in onze vrije week vorige week. Op deze manier werden wij er wel extra bij bepaald hoe afhankelijk wij zijn van God in een land met zoveel gevaren. Tegelijk is het zo goed om te ervaren dat God hier ook zorgt en draagt.
Op Goede Vrijdag zijn wij (Susan, Johannes, Annelies en ik) met een huurauto vertrokken naar het Lake. We kwamen aan het eind van de middag aan in Senga Bay, en verbleven op een camping aan het meer. Wat is het hier mooi! 's Avonds hebben we genoten van een prachtige zonsondergang...
Zaterdag zijn we met een bootje naar een eiland gevaren, waar we gezommen en gesnorkeld hebben. Omdat er nogal veel stroming was, konden we niet zoveel vissen zien helaas. Maar het was wel een heel mooi eilandje met otters en zee-arenden.
Op paasmorgen ben ik met Esther, een Malawiaanse vrouw die in Senga Bay woont, naar een kerkdienst geweest in de Mackenzie Baptist Church. Dit was echt bijzonder! De vrouwen waren allemaal in paarse rokken en hoofddoeken met witte blousen omdat het Pasen was. De dienst duurde ruim drie uur en alles was in Chichewa (lokale taal hier), maar gelukkig heeft Esther veel voor me vertaald. De dienst was in een heel sober klaslokaaltje waarbij iedereen op kleine houten bankjes zat. Ze begonnen met zondagschool, waarbij de vrouwen, mannen, jongeren en kinderen apart les kregen. Daarna moesten ze per groep voor in de kerk antwoord geven op vragen over de les, en kregen ze applaus. Verder werd er veel gezongen, waarbij iedereen staat de wiegen en in de handen klapt. Daarna ging de 'vrouwenvereniging' al zingen en dansend naar voren, gevolgd door de jongeren. Het klonk echt mooi en was natuurlijk bijzonder om te zien. De voorganger was een heel enthousiaste man in een veel te groot en verlebberd kostuum met sportschoenen. Hij bracht de paasboodschap vanuit Markus 16: Jesus is alive! Als iemand tijdens de dienst het woord vroeg, riep die:"Halleluja", en antwoorde de gemeente: "Amen". Als dat niet enthousiast genoeg klonk, werd het gewoon nog een keer wat harder herhaald.
Ook kinderen en babietjes gaan hier mee naar de kerk, dus natuurlijk was er heel wat heen en weer geloop, maar dat kan hier allemaal!
Het was echt heel fijn om te ervaren dat je ondanks taal- en cultuurverschillen gelooft in dezelfde God en samen mag vieren dat Jezus uit de dood is opgestaan en leeft!
's Maandags zijn we vertrokken richting Cape Maclear, een plaats ten zuiden van het Lake. Onderweg kwamen we Kristien en Pinta tegen, die het weekend in Cape Maclear waren geweest en nu op weg waren naar het noorden. Ze besloten met ons mee terug te gaan naar Cape Maclear, over een slechte met stenen bezaaide weg. Wat hadden we geluk dat we nu met twee auto's waren, wat na een klein halfuurtje hoorden we een harde klap en zagen we de benzinewijzer snel teruglopen. Na een blik onder de auto wisten we het zeker: een steen had een gat in de benzinetank geslagen.... Daar stonden we dan! Er zat niks anders op dan met de andere auto naar Monkey Bay te rijden (vlakbij Cape Maclear) om iets van een sleeptouw te zoeken. Na een dik uur waren we daar, en de mensen wisten te vertellen dat er een garage was en dat we de baas daarvan, ene Thomas, konden vinden in een kroeg. We hadden wel onze vraagtekens bij die garage want er stond niet eens een brug en we zagen nergens gereedschap maar na een kwartiertje stond Thomas klaar in zn oude kleren en met warempel een zak gereedschap. Hij moest nog een stuk zeep kopen, zei hij. Zeep? Ja, je gelooft het niet, maar het gat werd tijdelijk gedicht met een stuk zeep! Zo konden ze met de auto naar de garage rijden en daar werd het gat dicht gelast.
Jammer genoeg vergaten ze de benzinewijzer te maken, dus vanaf toen moesten we maar een beetje gokken hoeveel benzine we nog hadden ;-) Ondertussen waren we met z'n 4-en al in een auto naar Cape Maclear gereden (een heel slechte weg!), en 's avonds laat kwamen Johannes en Annelies daar met de gerepareerde auto gelukkig ook aan. Tja, dit is ook Afrika: no hurry in Africa!
De volgende morgen zijn we weer met een bootje naar een eilandje gevaren. De Malawiaanse jongens hebben eerst druk gediscusieerd en ruzie gemaakt met elkaar over ons, want iedereen wilde wel geld verdienen. Uiteindelijk hebben ze het geld met elkaar verdeeld. Volgens de reisgids schijnt dat trouwens vaak hier te gebeuren. Het snorkelen was hier echt heel mooi! Er was weinig stroming en het water was helder dus we konden veel vissen zien! Daarna zijn we om het eiland heen gevaren om visjes te voeren aan de zee-arenden die hier ook zaten. Echt mooi om te zien hoe die enorm grote vogels over het water vlogen om een visje op te pikken. Jammer genoeg voelde ik me ziek en koortsig, dus ben gelijk maar in mn bed gekropen toen we terugkwamen. Waarschijnlijk had ik iets verkeerds gegeten, maar gelukkig knapte ik in de loop van de middag weer een beetje op. 's Middags kwamen Kristien en Pinta, die die morgen met hun auto vertrokken waren, plots terug in de auto van andere campinggasten. Ze hadden waarschijnlijk een klapband gehad, waarbij ze ergens tegenaan waren gereden en er vanalles verbogen was, waardoor ze niet meer verder konden rijden! Gelukkig hadden ze zelf niet zoveel, dus dat was wel een opluchting. Ze kregen van de verhuurmaatschappij te horen dat ze in plaats van die sportauto een 4x4 zouden krijgen de volgende dag, veel beter op zulke wegen natuurlijk!
Wij zijn al een dag eerder vertrokken en hebben overnacht in Mangotsi, een oud koloniaal 'stadje' met vergane glorie. We sliepen warempel in een Motel, maar daar moet je je in Malawi ook niet teveel van voorstellen. Zo hadden ze op onze vragen drie klamboe's in het vermolmde dak geplugd, en natuurlijk kwam die van mij naar beneden toen ik naar bed ging. Omdat de stroom ook was uitgevallen, zag ik geen hand voor ogen en besloot ik dus maar zonder klamboe te gaan slapen. Ze hadden daar trouwens wel een generator (dat hebben we gemerkt zeg, wat een herrie!), maar die gaf ook maar selectief stroom. Er zaten toch behoorlijk wat muggen, dus om 1:00 's nachts besloot ik toch maar iets aan die klamboe te gaan doen. Ik in m'n pyama naar de receptie, waar een of ander guard zat in zn voddige plunje. Hij verstond geen woord Engels, maar toen ik over musquito's begon, kwam hij mee. Hij met zn vieze sokken op mn bed, maar hij kon niet bij het dak. Zet die stoel maar op het bed gebaarde hij. Ik dus die stoel vasthouden op het bed, terwijl hij erop klom en de klamboe weer in het dak pinde. Ondertussen draaiden die meiden zich nog es om, niet beseffend welk gevaar ze liepen als de stoel met guard en al om zou vallen! De drie bedden stonden namelijk klem tegen elkaar aan. En de guard begreep maar niet waarom ik een lachstuip kreeg... De verdere nacht heb ik heerlijk en muggenvrij geslapen!
Kristien en Pinta zouden ons op komen halen in hun 4x4 om met elkaar naar Liwonde National Park te gaan. Johannes was namelijk al terug naar Blantyre omdat hij weer moest werken. We kregen een telefoontje van ze, dat ze onderweg langs een ongeluk met een minibusje waren gereden en gestopt waren om hulp te verlenen. Dat was echt nogal heftig! Ze hebben een paar mensen meegenomen om ze af te zetten bij het ziekenhuis in Mangotsi, en zijn daarna naar ons gekomen. Vervolgens zijn we naar Liwonde gereden, waar we verbleven in Chinguni Hills. We aten met alle gasten samen aan een tafel, wat een heerlijk eten hadden ze daar!
De volgende dag gingen we met onze 4x4 op safari. We hoorden dat andere campinggasten vast hadden gezeten bij de rivier en er met een of andere truck uitgetrokken moesten worden. Maar dat zou ons natuurlijk niet overkomen! Vol goede moed en gewapend met onze camera's gingen we op pad. Ik had natuurlijk de dikke pech dat mn accu net die morgen leeg was, en er was geen electriciteit in het park. Dus ik heb gewoon lekker op 't gemakje rondgekeken zonder foto's te maken. We zagen veel dieren, zoals impala's (soort ree), kudu's (soort hert), zwijnen, apen en allerlei mooie vogels zoals een maraboe. Het werd wel iets drasserig en we zagen ineens rechts van de weg een moerassig stuk, dus Kristien reed in een reflex iets naar links. Oeps, dat was dus ook moeras... we zaten vast! Ook de 4x4 aandrijving kon ons niet redden, dus gingen we, tegen de regels in, de auto uit om stenen en takken te zoeken om voor de banden te leggen. Overal zagen we sporen van dieren: nijlpaarden, olifanten,.... erg avontuurlijk dus ;-) Na lang geploeter en geblubber kwamen we los, maar tot onze grote schik kwam er na zo'n 50m een nog veel erger stuk waar we met geen geval doorheen konden komen. Er zat niks anders op om te draaien en dit zelfde, door ons omgeploegde stuk nog een keer te doen! Al de stenen en takken die we in de omtrek konden vinden, hebben we in de sporen gelegd, ondertussen natuurlijk goed opgepast dat we niet per ongeluk tegen een olifant aanliepen ;-) En jawel, we kwamen er door! De auto zat na ons avontuur van onder tot boven onder de modder, en wij trouwens ook ;-)
's Middags hebben we kanosafari op de Shire-River gedaan. Eerst moesten we een stukje door het riet varen, terwijl we de nijlpaarden al hoorden knorren... En op de rivier kwamen ze boven, al proestend en knorrend. Overdag zijn nijlpaarden in het water, ze kunnen 6 minuten onder water blijven! 's Nachts gaan ze het land op om te grazen. In de Shire-River zitten ook veel krokodillen, maar die hebben we jammer genoeg niet gezien. Een paar mooie foto's om een impressie te krijgen komen nog!
De volgende morgen kwamen we al om 5:00 uit bed voor een ochtendsafari. We gingen onder begeleiding van een gids dwars door het bos lopen om olifanten te zoeken. Dat is echt spoorzoekertje zeg! De eerste pootafdrukken die we zagen waren ongeveer 5uur oud, maar we zagen steeds versere sporen. Dus het was wel enorm spannend. We zagen van alles en nog wat maar helaas geen olifanten. Pas toen we terugliepen zagen we een kudde heel in de verte aan de overkant van een grote vlakte. Toch was deze safari echt de moeite waard, heel speciaal om zo op z'n Afrikaans te dauwtrappen! En de olifanten zijn een goede reden om nog eens terug te gaan...
Zondag zijn Susan en ik met Thea meegeweest naar de avonddienst van de CCAP, waar Ds. Schaafsma voorging. Tijdens deze diensten is zowel het zingen als de preek in het Engels. Fijn om zo weer met andere christenen rond Gods Woord samen te zijn.
Deze week ben ik trouwens op een nieuwe afdeling begonnen: Interne. Het is overvol, druk en chaotisch en je ziet er zoveel trieste dingen! Maar daarover ook de volgende keer meer. Dan hoop ik ook wat foto's toe te kunnen voegen, want dat lukt me op het moment niet.
Iedereen trouwens bedankt voor jullie mailtjes en reacties en zelfs een kaartje die ik hier heb gehad! Het lukt me niet om alles in een keer te beantwoorden dus heb geduld...
Iedereen het beste in het werk, de studie en andere bezigheden.
Liefs vanuit Malawi,
Rianne
Dit weekend kreeg ik hier het verdrietige bericht dat Eva (geneeskunde student in Antwerpen en lid van Ichtus) door een auto-ongeluk om het leven is gekomen tijdens een vakantie in Zambia (buurland van Malawi). Hier schieten woorden echt tekort. Ik wil haar familie, haar vriend en verdere vrienden heel veel kracht en ondersteuning van God toewensen in deze moeilijke tijd. Het is voor mij heel dubbel om nu iets te vertellen over wat wij gedaan hebben in onze vrije week vorige week. Op deze manier werden wij er wel extra bij bepaald hoe afhankelijk wij zijn van God in een land met zoveel gevaren. Tegelijk is het zo goed om te ervaren dat God hier ook zorgt en draagt.
Op Goede Vrijdag zijn wij (Susan, Johannes, Annelies en ik) met een huurauto vertrokken naar het Lake. We kwamen aan het eind van de middag aan in Senga Bay, en verbleven op een camping aan het meer. Wat is het hier mooi! 's Avonds hebben we genoten van een prachtige zonsondergang...
Zaterdag zijn we met een bootje naar een eiland gevaren, waar we gezommen en gesnorkeld hebben. Omdat er nogal veel stroming was, konden we niet zoveel vissen zien helaas. Maar het was wel een heel mooi eilandje met otters en zee-arenden.
Op paasmorgen ben ik met Esther, een Malawiaanse vrouw die in Senga Bay woont, naar een kerkdienst geweest in de Mackenzie Baptist Church. Dit was echt bijzonder! De vrouwen waren allemaal in paarse rokken en hoofddoeken met witte blousen omdat het Pasen was. De dienst duurde ruim drie uur en alles was in Chichewa (lokale taal hier), maar gelukkig heeft Esther veel voor me vertaald. De dienst was in een heel sober klaslokaaltje waarbij iedereen op kleine houten bankjes zat. Ze begonnen met zondagschool, waarbij de vrouwen, mannen, jongeren en kinderen apart les kregen. Daarna moesten ze per groep voor in de kerk antwoord geven op vragen over de les, en kregen ze applaus. Verder werd er veel gezongen, waarbij iedereen staat de wiegen en in de handen klapt. Daarna ging de 'vrouwenvereniging' al zingen en dansend naar voren, gevolgd door de jongeren. Het klonk echt mooi en was natuurlijk bijzonder om te zien. De voorganger was een heel enthousiaste man in een veel te groot en verlebberd kostuum met sportschoenen. Hij bracht de paasboodschap vanuit Markus 16: Jesus is alive! Als iemand tijdens de dienst het woord vroeg, riep die:"Halleluja", en antwoorde de gemeente: "Amen". Als dat niet enthousiast genoeg klonk, werd het gewoon nog een keer wat harder herhaald.
Ook kinderen en babietjes gaan hier mee naar de kerk, dus natuurlijk was er heel wat heen en weer geloop, maar dat kan hier allemaal!
Het was echt heel fijn om te ervaren dat je ondanks taal- en cultuurverschillen gelooft in dezelfde God en samen mag vieren dat Jezus uit de dood is opgestaan en leeft!
's Maandags zijn we vertrokken richting Cape Maclear, een plaats ten zuiden van het Lake. Onderweg kwamen we Kristien en Pinta tegen, die het weekend in Cape Maclear waren geweest en nu op weg waren naar het noorden. Ze besloten met ons mee terug te gaan naar Cape Maclear, over een slechte met stenen bezaaide weg. Wat hadden we geluk dat we nu met twee auto's waren, wat na een klein halfuurtje hoorden we een harde klap en zagen we de benzinewijzer snel teruglopen. Na een blik onder de auto wisten we het zeker: een steen had een gat in de benzinetank geslagen.... Daar stonden we dan! Er zat niks anders op dan met de andere auto naar Monkey Bay te rijden (vlakbij Cape Maclear) om iets van een sleeptouw te zoeken. Na een dik uur waren we daar, en de mensen wisten te vertellen dat er een garage was en dat we de baas daarvan, ene Thomas, konden vinden in een kroeg. We hadden wel onze vraagtekens bij die garage want er stond niet eens een brug en we zagen nergens gereedschap maar na een kwartiertje stond Thomas klaar in zn oude kleren en met warempel een zak gereedschap. Hij moest nog een stuk zeep kopen, zei hij. Zeep? Ja, je gelooft het niet, maar het gat werd tijdelijk gedicht met een stuk zeep! Zo konden ze met de auto naar de garage rijden en daar werd het gat dicht gelast.
Jammer genoeg vergaten ze de benzinewijzer te maken, dus vanaf toen moesten we maar een beetje gokken hoeveel benzine we nog hadden ;-) Ondertussen waren we met z'n 4-en al in een auto naar Cape Maclear gereden (een heel slechte weg!), en 's avonds laat kwamen Johannes en Annelies daar met de gerepareerde auto gelukkig ook aan. Tja, dit is ook Afrika: no hurry in Africa!
De volgende morgen zijn we weer met een bootje naar een eilandje gevaren. De Malawiaanse jongens hebben eerst druk gediscusieerd en ruzie gemaakt met elkaar over ons, want iedereen wilde wel geld verdienen. Uiteindelijk hebben ze het geld met elkaar verdeeld. Volgens de reisgids schijnt dat trouwens vaak hier te gebeuren. Het snorkelen was hier echt heel mooi! Er was weinig stroming en het water was helder dus we konden veel vissen zien! Daarna zijn we om het eiland heen gevaren om visjes te voeren aan de zee-arenden die hier ook zaten. Echt mooi om te zien hoe die enorm grote vogels over het water vlogen om een visje op te pikken. Jammer genoeg voelde ik me ziek en koortsig, dus ben gelijk maar in mn bed gekropen toen we terugkwamen. Waarschijnlijk had ik iets verkeerds gegeten, maar gelukkig knapte ik in de loop van de middag weer een beetje op. 's Middags kwamen Kristien en Pinta, die die morgen met hun auto vertrokken waren, plots terug in de auto van andere campinggasten. Ze hadden waarschijnlijk een klapband gehad, waarbij ze ergens tegenaan waren gereden en er vanalles verbogen was, waardoor ze niet meer verder konden rijden! Gelukkig hadden ze zelf niet zoveel, dus dat was wel een opluchting. Ze kregen van de verhuurmaatschappij te horen dat ze in plaats van die sportauto een 4x4 zouden krijgen de volgende dag, veel beter op zulke wegen natuurlijk!
Wij zijn al een dag eerder vertrokken en hebben overnacht in Mangotsi, een oud koloniaal 'stadje' met vergane glorie. We sliepen warempel in een Motel, maar daar moet je je in Malawi ook niet teveel van voorstellen. Zo hadden ze op onze vragen drie klamboe's in het vermolmde dak geplugd, en natuurlijk kwam die van mij naar beneden toen ik naar bed ging. Omdat de stroom ook was uitgevallen, zag ik geen hand voor ogen en besloot ik dus maar zonder klamboe te gaan slapen. Ze hadden daar trouwens wel een generator (dat hebben we gemerkt zeg, wat een herrie!), maar die gaf ook maar selectief stroom. Er zaten toch behoorlijk wat muggen, dus om 1:00 's nachts besloot ik toch maar iets aan die klamboe te gaan doen. Ik in m'n pyama naar de receptie, waar een of ander guard zat in zn voddige plunje. Hij verstond geen woord Engels, maar toen ik over musquito's begon, kwam hij mee. Hij met zn vieze sokken op mn bed, maar hij kon niet bij het dak. Zet die stoel maar op het bed gebaarde hij. Ik dus die stoel vasthouden op het bed, terwijl hij erop klom en de klamboe weer in het dak pinde. Ondertussen draaiden die meiden zich nog es om, niet beseffend welk gevaar ze liepen als de stoel met guard en al om zou vallen! De drie bedden stonden namelijk klem tegen elkaar aan. En de guard begreep maar niet waarom ik een lachstuip kreeg... De verdere nacht heb ik heerlijk en muggenvrij geslapen!
Kristien en Pinta zouden ons op komen halen in hun 4x4 om met elkaar naar Liwonde National Park te gaan. Johannes was namelijk al terug naar Blantyre omdat hij weer moest werken. We kregen een telefoontje van ze, dat ze onderweg langs een ongeluk met een minibusje waren gereden en gestopt waren om hulp te verlenen. Dat was echt nogal heftig! Ze hebben een paar mensen meegenomen om ze af te zetten bij het ziekenhuis in Mangotsi, en zijn daarna naar ons gekomen. Vervolgens zijn we naar Liwonde gereden, waar we verbleven in Chinguni Hills. We aten met alle gasten samen aan een tafel, wat een heerlijk eten hadden ze daar!
De volgende dag gingen we met onze 4x4 op safari. We hoorden dat andere campinggasten vast hadden gezeten bij de rivier en er met een of andere truck uitgetrokken moesten worden. Maar dat zou ons natuurlijk niet overkomen! Vol goede moed en gewapend met onze camera's gingen we op pad. Ik had natuurlijk de dikke pech dat mn accu net die morgen leeg was, en er was geen electriciteit in het park. Dus ik heb gewoon lekker op 't gemakje rondgekeken zonder foto's te maken. We zagen veel dieren, zoals impala's (soort ree), kudu's (soort hert), zwijnen, apen en allerlei mooie vogels zoals een maraboe. Het werd wel iets drasserig en we zagen ineens rechts van de weg een moerassig stuk, dus Kristien reed in een reflex iets naar links. Oeps, dat was dus ook moeras... we zaten vast! Ook de 4x4 aandrijving kon ons niet redden, dus gingen we, tegen de regels in, de auto uit om stenen en takken te zoeken om voor de banden te leggen. Overal zagen we sporen van dieren: nijlpaarden, olifanten,.... erg avontuurlijk dus ;-) Na lang geploeter en geblubber kwamen we los, maar tot onze grote schik kwam er na zo'n 50m een nog veel erger stuk waar we met geen geval doorheen konden komen. Er zat niks anders op om te draaien en dit zelfde, door ons omgeploegde stuk nog een keer te doen! Al de stenen en takken die we in de omtrek konden vinden, hebben we in de sporen gelegd, ondertussen natuurlijk goed opgepast dat we niet per ongeluk tegen een olifant aanliepen ;-) En jawel, we kwamen er door! De auto zat na ons avontuur van onder tot boven onder de modder, en wij trouwens ook ;-)
's Middags hebben we kanosafari op de Shire-River gedaan. Eerst moesten we een stukje door het riet varen, terwijl we de nijlpaarden al hoorden knorren... En op de rivier kwamen ze boven, al proestend en knorrend. Overdag zijn nijlpaarden in het water, ze kunnen 6 minuten onder water blijven! 's Nachts gaan ze het land op om te grazen. In de Shire-River zitten ook veel krokodillen, maar die hebben we jammer genoeg niet gezien. Een paar mooie foto's om een impressie te krijgen komen nog!
De volgende morgen kwamen we al om 5:00 uit bed voor een ochtendsafari. We gingen onder begeleiding van een gids dwars door het bos lopen om olifanten te zoeken. Dat is echt spoorzoekertje zeg! De eerste pootafdrukken die we zagen waren ongeveer 5uur oud, maar we zagen steeds versere sporen. Dus het was wel enorm spannend. We zagen van alles en nog wat maar helaas geen olifanten. Pas toen we terugliepen zagen we een kudde heel in de verte aan de overkant van een grote vlakte. Toch was deze safari echt de moeite waard, heel speciaal om zo op z'n Afrikaans te dauwtrappen! En de olifanten zijn een goede reden om nog eens terug te gaan...
Zondag zijn Susan en ik met Thea meegeweest naar de avonddienst van de CCAP, waar Ds. Schaafsma voorging. Tijdens deze diensten is zowel het zingen als de preek in het Engels. Fijn om zo weer met andere christenen rond Gods Woord samen te zijn.
Deze week ben ik trouwens op een nieuwe afdeling begonnen: Interne. Het is overvol, druk en chaotisch en je ziet er zoveel trieste dingen! Maar daarover ook de volgende keer meer. Dan hoop ik ook wat foto's toe te kunnen voegen, want dat lukt me op het moment niet.
Iedereen trouwens bedankt voor jullie mailtjes en reacties en zelfs een kaartje die ik hier heb gehad! Het lukt me niet om alles in een keer te beantwoorden dus heb geduld...
Iedereen het beste in het werk, de studie en andere bezigheden.
Liefs vanuit Malawi,
Rianne
maandag 17 maart 2008
HIV....
Wie Malawi zegt, zegt HIV.... Maar in Malawi wordt er verwonderlijk weinig over HIV gesproken. Aids bestaat niet. De mensen sterven hier aan longontsteking, malaria, tuberculose, hersenvliesontsteking, maar niet aan the disease.... HIV en de door dit virus veroorzaakte ziekte Aids zijn taboe. Malawi is een heel christelijk land, overal vind je bijbelteksten en leuzen als: ' Jezus is our Saviour', tot op de minibusjes toe. Iedereen is gelovig, en je wordt vreemd aangekeken als je zegt dat je niet gelovig bent. HIV wordt geassocieerd met zonde, met overspel en hoeren. Iemand die HIV positief is, moet dit geheim dan ook in eenzaamheid dragen. Fyson, onze drager van de Mount Mulanje, vertelde dat zijn beide ouders waren overleden. Maar op mijn vraag waar ze aan waren overleden, mompelde hij iets onverstaanbaars en ging snel op een ander onderwerp over. In tegenstelling tot onze Westerse maatschappij, lijkt dit een heel kuis en conservatief land. Seks bestaat niet in Malawi. Althans niet in de publieke ruimte. Mannen en vrouwen zullen elkaar nooit zoenen of zelfs maar aanraken. Liefdespoëzie, romans, erotische lectuur of video's ontbreken. Reclames zijn kuis. Malawi is een gemaskerde samenleving. Achter een façade van christelijke of traditionele waarden als onthouding en huwelijkse trouw, leeft een verborgen werkelijkheid van overspel, prostitutie, tienerzwangerschappen en sugar daddies, -oudere mannen die in ruil voor geld of kleren seks kopen van kinderen. Iedere Malawiaan heeft er mee te maken. Dit komt uit een heel boeiend geschreven artikel wat je kunt vinden op de volgende site: http://www.atlasreisboekwinkel.nl/reisverhaal-malawi.htm. Om een indruk van dit enorme probleem te krijgen, moet je dit echt eens lezen!
De kille cijfers laten zien wat de omvang van dit probleem is. En dit zijn nog maar schattingen, waarschijnlijk is het probleem nog veel groter:
- Ten minste één op de vijf volwassenen is besmet met hiv.
- Jaarlijks sterven ten minste 90 duizend mensen aan de ziekte.
- De gemiddelde levensverwachting daalde de afgelopen tien jaar van 63 naar 39 jaar.
- Inmiddels zijn er al een half miljoen weeskinderen. En volgens de VN-organisatie UNAIDS zal het aantal besmettingen de komende vijf jaar weer verdubbelen. Men schat dat er ongeveer 500 wezen per dag bij komen als gevolg van AIDS.
Geen happy story dus... Het is wel echt mooi om te zien dat er veel organisaties zijn die zich willen inzetten voor de bevolking van dit land. Zo is er hier het project van Stephanos, die zich inzet voor weeskinderen. Via Stephanos kwam ik in contact met Thea, een Nederlandse vrouw die getrouwd is met een Malawiaanse predikant. Ze hebben een schattig kindje van zes maanden: Joel. Zondag ben ik de hele dag bij hen geweest en 's avonds ben ik met Thea meegeweest naar een dienst in de CCAP (Church of Central Africa Presbyterian), dat was echt fijn!
Vandaag had ik een beetje opstartproblemen in het ziekenhuis. En ik was geloof ik niet de enige, want het leek wel of ze nog langzamer liepen dan normaal.... Trouwens nog wel een mooie ervaring om mee te eindigen: ik stond ineens bij een vrouw die plots aan t bevallen was (nog net op tijd handschoenen aan kunnen doen) van een babietje van 28 weken, dus veel te vroeg! Het ademende of huilde niet.... we hebben het gereanimeerd en beademend en gelukkig ging het toen spontaan ademen! Wat een wonder om beweging in zo'n klein wezentje te zien komen.... het had weinig kracht om te huilen maar ze huilde! Gelukkig is het een meisje, die hebben meer overlevingskracht dan jongetjes.... (sorry jongens, dit is echt waar!) Dus nu maar bidden dat dit kindje het zal halen... Zoals er veel gebed nodig is voor alle mensen hier in Malawi. De problemen lijken hier onoplosbaar en de situatie uitzichtloos, maar laten we beginnen met bidden!
Veel liefs vanuit Malawi,
Rianne
ps: Je kunt aan de rechterkant van de blog nu ook info lezen over Malawi en onderaan staan wat leuke sites (ervaringen van medestudenten op buitenlandse stage) en interessante sites over projecten rond HIV en armoede in Afrika.
De kille cijfers laten zien wat de omvang van dit probleem is. En dit zijn nog maar schattingen, waarschijnlijk is het probleem nog veel groter:
- Ten minste één op de vijf volwassenen is besmet met hiv.
- Jaarlijks sterven ten minste 90 duizend mensen aan de ziekte.
- De gemiddelde levensverwachting daalde de afgelopen tien jaar van 63 naar 39 jaar.
- Inmiddels zijn er al een half miljoen weeskinderen. En volgens de VN-organisatie UNAIDS zal het aantal besmettingen de komende vijf jaar weer verdubbelen. Men schat dat er ongeveer 500 wezen per dag bij komen als gevolg van AIDS.
Geen happy story dus... Het is wel echt mooi om te zien dat er veel organisaties zijn die zich willen inzetten voor de bevolking van dit land. Zo is er hier het project van Stephanos, die zich inzet voor weeskinderen. Via Stephanos kwam ik in contact met Thea, een Nederlandse vrouw die getrouwd is met een Malawiaanse predikant. Ze hebben een schattig kindje van zes maanden: Joel. Zondag ben ik de hele dag bij hen geweest en 's avonds ben ik met Thea meegeweest naar een dienst in de CCAP (Church of Central Africa Presbyterian), dat was echt fijn!
Vandaag had ik een beetje opstartproblemen in het ziekenhuis. En ik was geloof ik niet de enige, want het leek wel of ze nog langzamer liepen dan normaal.... Trouwens nog wel een mooie ervaring om mee te eindigen: ik stond ineens bij een vrouw die plots aan t bevallen was (nog net op tijd handschoenen aan kunnen doen) van een babietje van 28 weken, dus veel te vroeg! Het ademende of huilde niet.... we hebben het gereanimeerd en beademend en gelukkig ging het toen spontaan ademen! Wat een wonder om beweging in zo'n klein wezentje te zien komen.... het had weinig kracht om te huilen maar ze huilde! Gelukkig is het een meisje, die hebben meer overlevingskracht dan jongetjes.... (sorry jongens, dit is echt waar!) Dus nu maar bidden dat dit kindje het zal halen... Zoals er veel gebed nodig is voor alle mensen hier in Malawi. De problemen lijken hier onoplosbaar en de situatie uitzichtloos, maar laten we beginnen met bidden!
Veel liefs vanuit Malawi,
Rianne
ps: Je kunt aan de rechterkant van de blog nu ook info lezen over Malawi en onderaan staan wat leuke sites (ervaringen van medestudenten op buitenlandse stage) en interessante sites over projecten rond HIV en armoede in Afrika.
donderdag 13 maart 2008
Dit is de Delivery-suite, oftewel verlosafdeling tijdens een rustig moment. Ziet er best gezellig uit toch ;-) Beetje jammer dat ze hier niet zoveel aandacht hebben voor privacy en de gordijnen dus meestal open zijn...
Hier liggen drie pasgeboren babietjes in grote doeken gewikkeld op de tafel bij de warme lamp...Er zit een sticker op hun hand met de naam van de moeder erop, zodat ze niet per ongeluk verwisseld kunnen worden! Ik vraag me af of dat echt nooit gebeurd...
Zomaaar een mooi Afrikaans plaatje, langs de kant van de weg, genomen vanuit het minibusje...
De Blantyre Market... hier kopen wij onze groenten en fruit. Grappig is dat alles netjes uitgeteld ligt in stapeltjes, je moet dus ook per stapeltje kopen. Ja ja, die Malawianen kunnen dus ook heel ordelijk zijn!
dinsdag 11 maart 2008
Het ziekenhuisleven....
Ondertussen ben ik al ruim een week bezig met mijn stage hier in het ziekenhuis. Even een greep uit de ervaringen!
Het Queens Elisabeth Central Hospital is een academisch overheidsziekenhuis en het grootste in het zuiden van Malawi. De overheid betaald alles, dus als de patienten geen geld hebben, krijgen ze hier gratis medische zorg. Alles is gelijkvloers, wat maakt dat het een heel groot terrein is. Alle afdelingen zitten in verschillende gebouwen en zijn aan elkaar verbonden door overdekte gangetjes, echt ideaal om te verdwalen! Aan de buitenkant is het ziekenhuis best mooi: het is een stenen gebouw met prachtige tuin ervoor. Overal tussen de gebouwen en gangetjes zitten mensen te wassen e
n te koken, echt een drukte van jewelste! Elke 
patie
nt heeft een guardian, dat is iemand die voor de patient zorgt, hem eten/drinken mag brengen en zijn of haar kleren wast. Maar ze moeten buiten wachten tot het tijd is, maar dan stromen de gangen ook echt vol.
Als wij door de verschillende gangen naar het restaurant lopen, is het al een paar keer gebeurd dat mensen met elkaar aan het zingen zijn, echt mooi! Zouden ze bij ons in de wachtkamers ook eens moeten doen...
Binnen is het wel wat minder mooi, hoewel dat van afdeling tot afdeling verschilt. De luchtjes zijn overal erg doordringend, daar moest ik wel aan wennen hoor! Je ruikt hier alles door elkaar: chloor, ontsmettingsmiddel, zweet, bloed, vruchtwater.... Als ik in de Lodge mn tas uitpak, ruik ik het ziekenhuis nog...
Deze maand sta ik op gyneco en verloskunde. 's Morgens beginnen we om 8uur met de overdracht. De belangrijkste problemen van de vorige dag en nacht worden dan met hele team besproken. Dat eindigt altijd met : " Thank you very much en enjoy the rest of your day." En vanaf dan mogen we dus zelf weten wat we gaan doen! Meestal gaan we op een van de afdelingen meedoen met een zaalronde. Je hebt hier een verlosafdeling, waar per maand heel wat kindertjes ter wereld komen. Het is ook altijd erg leuk om hier rond te lopen... De bedden zijn gescheiden door muurtjes en er hangen wat gordijntjes. Niet echt veel privacy dus...
Bij de eerste bevalling die ik heb gevolgd, leek het alsof het kindje verkeerd lag met het hoofdje. Gelukkig ging alles goed en wij stonden dus ongeveer met tranen in onze ogen toen het meisje was geboren, wat bijzonder! Wat opvallend is, is dat de mensen hier weinig emotie tonen na een bevalling. Ze ondergaan gewoon alles en als alles achter de rug is, pakken ze hun boeltje bij elkaar en gaan weer naar huis. Apart is ook dat een babietje helemaal niet in het middelpunt van de belangstelling staat! Na de geboorte wordt de baby in een grote doek gewikkeld, gewogen en daarna in een kamertje op een tafel bij een warme lamp wordt gelegd. Zo mooi om te zien, die kleurige doeken met daarin de donkere kroeskopjes...
Ook bij een doodgeboren kindje of miskraam wordt weinig emotie getoond. Het leven van de moeder is hier veel belangrijker dan het leven van het kind. Tegelijk is dat ook begrijpelijk. Er zijn hier zoveel mensen die HIV hebben en dus vroeg overlijden, waardoor de kinderen alleen achterblijven. Moeders kunnen gewoon niet gemist worden!
Je ziet hier ook veel malaria, syphillus, tuberculose, geslachtziekten en allerlei infectieziekten. Het is echt erg om te zien dat zoveel jonge mensen en kinderen sterven. Het kan gebeuren dat je hier een week ligt voordat er een dokter langs komt, die ziet dat er gelijk iets moet gebeuren.
Soms is het dan al te laat....
Zo lag er vorige week een meisje van 23 op de zaal met enorme buikpijn. Op echo hadden ze al de dag daarvoor gezien dat er een massa in haar bekken zat, maar ze hadden nog niks ondernomen. Tijdens de zaalronde die morgen werd besloten dat ze gelijk geopereerd moest worden. Ze bleek verschillende abcessen aan haar eierstokken te hebben en intussen had de infectie zich al verspreid in haar bloed... Omdat haar bloeddruk daalde en ze in shock leek te gaan moest ze eerst bloed krijgen, en dat duurt hier lang dus intussen waren we weer een paar uur verder. Ze is daarna nog geopereerd en had liters pus in haar buikholte. Twee uur na de operatie is ze helaas overleden... Zo schrijnend!
Zo bijvoorbeeld ook die vrouw die denkt dat ze al 35 weken zwanger is een een traditioneel medicijn neemt om de bevalling op gang te brengen. Het wordt een spoedkeizersnede en het kindje blijkt zo klein te zijn dat ze waarschijnlijk misgerekend heeft en nog maar zo'n 28 weken zwanger is. (Het gebeurd trouwens heel vaak dat de datum verkeerd berekend wordt.) Susan en Inge (ook een Nederlandse arts) proberen het babietje te reanimeren. Het hartje komt inderdaad op gang maar het ademt niet spontaan. Natuurlijk ligt er geen materiaal klaar en gaan het personeel op Afrikaans tempo een passend zuurstofmasker zoeken... De mensen blijven hier gewoon sloffen terwijl elke seconde voor dit kindje telt! Ook het intuberen lukt niet omdat ze geen goede maat kunnen vinden... Uiteindelijk is het kindje overleden, omdat er geen beademingsapparatuur voor prematuren (te vroeg geboren babies) in het ziekenhuis is en er natuurlijk niet iemand dag en nacht met een zuurstofpomp naast kan blijven staan. Het is zo hard dat deze kinderen hier gewoon geen kansen hebben...
Tegelijk is het ook mooi als je met de gebrekkige materialen toch iets kunt bereiken! Zo heb ik vorige week geholpen bij een bevalling die erg lang duurde en er dus gekozen werd voor een vacuumpomp. Er waren twee pompen: de ene was helemaal kapot en de andere bleef alleen vacuum als er iemand bleef pompen. Ik heb dus de armen uit mn lijf gepompt, maar het kindje was helemaal gezond en wel! Geweldig!
Het is soms heel lastig om met mijn Westerse blik naar de gang van zaken in het ziekenhuis hier te kijken... Alles gaat zo sloom en zo inefficient! Alles is oud en er is ook veel kapot. Verder is er een dramatisch tekort aan materialen en medicijnen. Er is ook een enorm tekort aan artsen hier. Er lopen medische studenten rond (3e en 5e jaars), die veel verantwoordelijkheden hebben. Ze moeten de patienten opvolgen en nieuwe patienten bespreken met de artsen. Maar omdat er zoveel mensen liggen en er niet veel artsen zijn, liggen er soms patienten een week voordat ze door een arts worden gezien... En als je dan iets ernstigs hebt, kan dat weleens te laat zijn.
Het valt me ook op dat de patienten hier heel gelaten zijn. Ze liggen op bed voor zich uit te staren en laten alles maar over zich heen komen. Ze stellen bijna geen vragen en zullen zeker niet in discussie gaan over het beleid.
Behalve de Delivery (verloskunde) is er de Gynaecologie-afdeling, waar vrouwen liggen met allerlei gynecologische problemen. Er komt hier ook veel baarmoederhalskanker voor, en de meeste vrouwen komen veel te laat naar het ziekenhuis. Omdat er in Malawi geen Radiotherapeutisch centrum is, moeten ze eventueel naar Zuid-Afrika voor bestraling. De meeste vrouwen hebben daar natuurlijk geen geld voor. Chemotherapie kunnen ze hier wel krijgen, maar omdat veel vrouwen HIV, malaria of andere ziekten hebben, is dat vaak niet genezend.
Verder is er een Ante-natal Afdeling waar vrouwen liggen met zwangerschapsproblemen en de post-natal waar de vrouwen na hun bevalling heen gaan. Er is een operatie-afdeling met twee operatiekamers. Alle deuren staan gewoon open, dus iedereen loopt, of beter: sloft, in en uit.
Verder is er de Nursery, waar de babies met problemen naar toe gaan. Niet daar hier veel extra mogelijkheden zijn, want de couveuses die er zijn, staan in zomaar in de gang dus zijn waarschijnlijk kapot. Er is daar een Kangaroo-room, waar moeders samen met hun baby verblijven. Dit is echt een mooi idee, en ze zijn er dan zelf ook heel trots op.
Ik zal proberen wat foto' s te maken in het ziekenhuis, zodat jullie daar een beter beeld van krijgen!
Verder hebben we naast onze stage gelukkig genoeg tijd om dit prachtige land te zien! Dit weekend zijn Susan en ik naar Mount Mulanje geweest, de hoogste berg van Malawi (3000m.) We hadden een drager gehuurd om onze backpack te dragen. Het was een spectuculaire tocht, en na ruim 3 uur klimmen waren we boven. Echt zo mooi en zo ongerept! Het was wel balen dat het een paar keer flink geregend heeft, waardoor de rode klei-achtige grond spekglad wordt. Best eng op de stijle gedeelten dus.... Door de zware regenval was een van de bruggen weggespoeld dus moesten we door de rivier waden. Fyson, de drager, kwam tot zn middel in het water dus dacht Susan dat het haar ook wel moest lukken. Ze had een regencape om en daarom alle spullen die niet nat mochten worden, zoals paspoorten en fototoestellen, in de tas. Maar halfverwege het riviertje zakte ze helemaal weg en moest de rest zwemmen! Alsnog was alles nat dus.... Ik kon over een boomstam balanceren die half in het water lag, dus bracht het er beter vanaf. Gelukkig hadden we in onze hut een vuurtje waarbij we onze kleren konden drogen. We hadden vantevoren Fyson betaald om eten voor ons te kopen. Hij heeft dus rijst voor ons gekookt met allerlei groenten (waaronder een soort boombladeren) en gebakken ei. We hebben het echt op z'n Afrikaans bij het weinige licht van het vuur en met onze handen opgegeten..... geweldig!De volgende morgen vertrokken we alweer vroeg naar beneden, een tocht via allerlei riviertjes en watervallen. Boven onze hoofden slingerden de apen door de bomen, prachtig! Het was echt genieten van de geweldige natuur hier. De tocht heen en terug met de minibusjes was trouwens ook al genieten op zich. Op de terugweg hadden we een verschrikkelijk gammel busje, maar uit de radio schalde een heerlijk muziekje. Ineens was de radio kapot, drama natuurlijk, gelijk stoppen en de radio proberen te maken, wat tot grote frustratie van de chaffeur niet lukte. Alle metertjes waren trouwens kapot en we hadden steeds te weinig benzine. Onderweg zijn we nog tegen een kar aangereden dus kregen ze behoorlijk ruzie en we vingen 'police' op. De chaffeur had blijkbaar geen zin om te betalen en is op een gegeven moment gewoon keihard weggereden. Toen moest iedereen natuurlijk wel opzij springen.
Ik kan nog veel meer vertellen maar zal het hier weer even bij laten.
Jullie allemaal het beste in alles! Ik kan trouwens ook mailen hier, dus je kunt me gewoon op m'n eigen adres mailen: rieroest@hotmail.com
Veel groetjes,
Rianne
Het Queens Elisabeth Central Hospital is een academisch overheidsziekenhuis en het grootste in het zuiden van Malawi. De overheid betaald alles, dus als de patienten geen geld hebben, krijgen ze hier gratis medische zorg. Alles is gelijkvloers, wat maakt dat het een heel groot terrein is. Alle afdelingen zitten in verschillende gebouwen en zijn aan elkaar verbonden door overdekte gangetjes, echt ideaal om te verdwalen! Aan de buitenkant is het ziekenhuis best mooi: het is een stenen gebouw met prachtige tuin ervoor. Overal tussen de gebouwen en gangetjes zitten mensen te wassen e
n te koken, echt een drukte van jewelste! Elke 
patie
nt heeft een guardian, dat is iemand die voor de patient zorgt, hem eten/drinken mag brengen en zijn of haar kleren wast. Maar ze moeten buiten wachten tot het tijd is, maar dan stromen de gangen ook echt vol.Als wij door de verschillende gangen naar het restaurant lopen, is het al een paar keer gebeurd dat mensen met elkaar aan het zingen zijn, echt mooi! Zouden ze bij ons in de wachtkamers ook eens moeten doen...
Binnen is het wel wat minder mooi, hoewel dat van afdeling tot afdeling verschilt. De luchtjes zijn overal erg doordringend, daar moest ik wel aan wennen hoor! Je ruikt hier alles door elkaar: chloor, ontsmettingsmiddel, zweet, bloed, vruchtwater.... Als ik in de Lodge mn tas uitpak, ruik ik het ziekenhuis nog...
Deze maand sta ik op gyneco en verloskunde. 's Morgens beginnen we om 8uur met de overdracht. De belangrijkste problemen van de vorige dag en nacht worden dan met hele team besproken. Dat eindigt altijd met : " Thank you very much en enjoy the rest of your day." En vanaf dan mogen we dus zelf weten wat we gaan doen! Meestal gaan we op een van de afdelingen meedoen met een zaalronde. Je hebt hier een verlosafdeling, waar per maand heel wat kindertjes ter wereld komen. Het is ook altijd erg leuk om hier rond te lopen... De bedden zijn gescheiden door muurtjes en er hangen wat gordijntjes. Niet echt veel privacy dus...
Bij de eerste bevalling die ik heb gevolgd, leek het alsof het kindje verkeerd lag met het hoofdje. Gelukkig ging alles goed en wij stonden dus ongeveer met tranen in onze ogen toen het meisje was geboren, wat bijzonder! Wat opvallend is, is dat de mensen hier weinig emotie tonen na een bevalling. Ze ondergaan gewoon alles en als alles achter de rug is, pakken ze hun boeltje bij elkaar en gaan weer naar huis. Apart is ook dat een babietje helemaal niet in het middelpunt van de belangstelling staat! Na de geboorte wordt de baby in een grote doek gewikkeld, gewogen en daarna in een kamertje op een tafel bij een warme lamp wordt gelegd. Zo mooi om te zien, die kleurige doeken met daarin de donkere kroeskopjes...
Ook bij een doodgeboren kindje of miskraam wordt weinig emotie getoond. Het leven van de moeder is hier veel belangrijker dan het leven van het kind. Tegelijk is dat ook begrijpelijk. Er zijn hier zoveel mensen die HIV hebben en dus vroeg overlijden, waardoor de kinderen alleen achterblijven. Moeders kunnen gewoon niet gemist worden!
Je ziet hier ook veel malaria, syphillus, tuberculose, geslachtziekten en allerlei infectieziekten. Het is echt erg om te zien dat zoveel jonge mensen en kinderen sterven. Het kan gebeuren dat je hier een week ligt voordat er een dokter langs komt, die ziet dat er gelijk iets moet gebeuren.
Soms is het dan al te laat....
Zo lag er vorige week een meisje van 23 op de zaal met enorme buikpijn. Op echo hadden ze al de dag daarvoor gezien dat er een massa in haar bekken zat, maar ze hadden nog niks ondernomen. Tijdens de zaalronde die morgen werd besloten dat ze gelijk geopereerd moest worden. Ze bleek verschillende abcessen aan haar eierstokken te hebben en intussen had de infectie zich al verspreid in haar bloed... Omdat haar bloeddruk daalde en ze in shock leek te gaan moest ze eerst bloed krijgen, en dat duurt hier lang dus intussen waren we weer een paar uur verder. Ze is daarna nog geopereerd en had liters pus in haar buikholte. Twee uur na de operatie is ze helaas overleden... Zo schrijnend!
Zo bijvoorbeeld ook die vrouw die denkt dat ze al 35 weken zwanger is een een traditioneel medicijn neemt om de bevalling op gang te brengen. Het wordt een spoedkeizersnede en het kindje blijkt zo klein te zijn dat ze waarschijnlijk misgerekend heeft en nog maar zo'n 28 weken zwanger is. (Het gebeurd trouwens heel vaak dat de datum verkeerd berekend wordt.) Susan en Inge (ook een Nederlandse arts) proberen het babietje te reanimeren. Het hartje komt inderdaad op gang maar het ademt niet spontaan. Natuurlijk ligt er geen materiaal klaar en gaan het personeel op Afrikaans tempo een passend zuurstofmasker zoeken... De mensen blijven hier gewoon sloffen terwijl elke seconde voor dit kindje telt! Ook het intuberen lukt niet omdat ze geen goede maat kunnen vinden... Uiteindelijk is het kindje overleden, omdat er geen beademingsapparatuur voor prematuren (te vroeg geboren babies) in het ziekenhuis is en er natuurlijk niet iemand dag en nacht met een zuurstofpomp naast kan blijven staan. Het is zo hard dat deze kinderen hier gewoon geen kansen hebben...
Tegelijk is het ook mooi als je met de gebrekkige materialen toch iets kunt bereiken! Zo heb ik vorige week geholpen bij een bevalling die erg lang duurde en er dus gekozen werd voor een vacuumpomp. Er waren twee pompen: de ene was helemaal kapot en de andere bleef alleen vacuum als er iemand bleef pompen. Ik heb dus de armen uit mn lijf gepompt, maar het kindje was helemaal gezond en wel! Geweldig!
Het is soms heel lastig om met mijn Westerse blik naar de gang van zaken in het ziekenhuis hier te kijken... Alles gaat zo sloom en zo inefficient! Alles is oud en er is ook veel kapot. Verder is er een dramatisch tekort aan materialen en medicijnen. Er is ook een enorm tekort aan artsen hier. Er lopen medische studenten rond (3e en 5e jaars), die veel verantwoordelijkheden hebben. Ze moeten de patienten opvolgen en nieuwe patienten bespreken met de artsen. Maar omdat er zoveel mensen liggen en er niet veel artsen zijn, liggen er soms patienten een week voordat ze door een arts worden gezien... En als je dan iets ernstigs hebt, kan dat weleens te laat zijn.
Het valt me ook op dat de patienten hier heel gelaten zijn. Ze liggen op bed voor zich uit te staren en laten alles maar over zich heen komen. Ze stellen bijna geen vragen en zullen zeker niet in discussie gaan over het beleid.
Behalve de Delivery (verloskunde) is er de Gynaecologie-afdeling, waar vrouwen liggen met allerlei gynecologische problemen. Er komt hier ook veel baarmoederhalskanker voor, en de meeste vrouwen komen veel te laat naar het ziekenhuis. Omdat er in Malawi geen Radiotherapeutisch centrum is, moeten ze eventueel naar Zuid-Afrika voor bestraling. De meeste vrouwen hebben daar natuurlijk geen geld voor. Chemotherapie kunnen ze hier wel krijgen, maar omdat veel vrouwen HIV, malaria of andere ziekten hebben, is dat vaak niet genezend.
Verder is er een Ante-natal Afdeling waar vrouwen liggen met zwangerschapsproblemen en de post-natal waar de vrouwen na hun bevalling heen gaan. Er is een operatie-afdeling met twee operatiekamers. Alle deuren staan gewoon open, dus iedereen loopt, of beter: sloft, in en uit.
Verder is er de Nursery, waar de babies met problemen naar toe gaan. Niet daar hier veel extra mogelijkheden zijn, want de couveuses die er zijn, staan in zomaar in de gang dus zijn waarschijnlijk kapot. Er is daar een Kangaroo-room, waar moeders samen met hun baby verblijven. Dit is echt een mooi idee, en ze zijn er dan zelf ook heel trots op.
Ik zal proberen wat foto' s te maken in het ziekenhuis, zodat jullie daar een beter beeld van krijgen!
Verder hebben we naast onze stage gelukkig genoeg tijd om dit prachtige land te zien! Dit weekend zijn Susan en ik naar Mount Mulanje geweest, de hoogste berg van Malawi (3000m.) We hadden een drager gehuurd om onze backpack te dragen. Het was een spectuculaire tocht, en na ruim 3 uur klimmen waren we boven. Echt zo mooi en zo ongerept! Het was wel balen dat het een paar keer flink geregend heeft, waardoor de rode klei-achtige grond spekglad wordt. Best eng op de stijle gedeelten dus.... Door de zware regenval was een van de bruggen weggespoeld dus moesten we door de rivier waden. Fyson, de drager, kwam tot zn middel in het water dus dacht Susan dat het haar ook wel moest lukken. Ze had een regencape om en daarom alle spullen die niet nat mochten worden, zoals paspoorten en fototoestellen, in de tas. Maar halfverwege het riviertje zakte ze helemaal weg en moest de rest zwemmen! Alsnog was alles nat dus.... Ik kon over een boomstam balanceren die half in het water lag, dus bracht het er beter vanaf. Gelukkig hadden we in onze hut een vuurtje waarbij we onze kleren konden drogen. We hadden vantevoren Fyson betaald om eten voor ons te kopen. Hij heeft dus rijst voor ons gekookt met allerlei groenten (waaronder een soort boombladeren) en gebakken ei. We hebben het echt op z'n Afrikaans bij het weinige licht van het vuur en met onze handen opgegeten..... geweldig!De volgende morgen vertrokken we alweer vroeg naar beneden, een tocht via allerlei riviertjes en watervallen. Boven onze hoofden slingerden de apen door de bomen, prachtig! Het was echt genieten van de geweldige natuur hier. De tocht heen en terug met de minibusjes was trouwens ook al genieten op zich. Op de terugweg hadden we een verschrikkelijk gammel busje, maar uit de radio schalde een heerlijk muziekje. Ineens was de radio kapot, drama natuurlijk, gelijk stoppen en de radio proberen te maken, wat tot grote frustratie van de chaffeur niet lukte. Alle metertjes waren trouwens kapot en we hadden steeds te weinig benzine. Onderweg zijn we nog tegen een kar aangereden dus kregen ze behoorlijk ruzie en we vingen 'police' op. De chaffeur had blijkbaar geen zin om te betalen en is op een gegeven moment gewoon keihard weggereden. Toen moest iedereen natuurlijk wel opzij springen.
Ik kan nog veel meer vertellen maar zal het hier weer even bij laten.
Jullie allemaal het beste in alles! Ik kan trouwens ook mailen hier, dus je kunt me gewoon op m'n eigen adres mailen: rieroest@hotmail.com
Veel groetjes,
Rianne
Abonneren op:
Posts (Atom)
